Przyjrzyjmy się teraz współpracy twardych dysków z systemem Windows.
W czasach panowania systemu DOS posługiwano się FAT (File Allocation Table – tablica alokacji plików). Był to w zasadzie olbrzymi spis lokalizacji na twardym dysku, zorganizowany w klastery. Do czasu pojawienia się Windows 95 adresy w FAT miały długość 16 bitów. Stanowiło to poważny problem, gdyż ograniczało pojemność dysków do 2 GB. Chyba nikomu nie uśmiechałoby się dzielenie dysku 22 GB na jedenaście partycji, przydzielanie im oznaczeń i tak dalej. Ponadto na partycji FAT16 nie udałoby się zainstalować na przykład Baldur’s Gate. Nie koniec jednak na tym. Istnieje bowiem problem rozmiarów klastra. Aby uzyskać pojemność dysku 2 GB klaster ma objętość 32 kB. Ponieważ partycja FAT 16 składa się z 65 535 pozycji, pomnożywszy to przez 32 kB otrzymujemy rozmiar dysku równy 2 GB. To oznacza z kolei, że najmniejszy fragment zajmowany przez pojedynczy plik ma co najmniej 32 kB. Ponieważ gry często korzystają z dużej liczby plików mniejszych od tej wartości, łatwo dostrzec, że następuje marnotrawstwo przestrzeni dyskowej. W związku z tym Microsoft rozszerzył FAT poprzez zwiększenie długości adresów do 32 bitów i rozwiązanie to ochrzcił jako FAT32. Dzięki temu można korzystać z olbrzymich dysków, choćby i 2000 gigabajtów (przy rozmiarze klastra 32 kB), choć dyski takie nie istnieją. Zresztą dostęp do danych byłby prawdopodobnie bardzo powolny. Tabela 7.1 przedstawia zestawienie wielkości partycji w odniesieniu do wielkości klastrów.
