Windows 98 jest systemem zarządzającym pamięcią wirtualną wydajniej niż Windows 95, w związku z czym podniesienie wydajności może nastąpić tylko wówczas, gdy dysponujemy co najmniej dwoma dyskami twardymi. (Chodzi o dwa dyski fizyczne, a nie dwie logiczne partycje na jednym). Przyjmijmy zatem, że w komputerze zainstalowaliśmy dyski C i D. Dysk C jest większy i szybszy, dlatego też na nim zainstalujemy aplikacje i system Windows. Dlaczego nie wykorzystać dysku D jako pamięci wirtualnej. Buforowanie dysku służy do przyspieszenia operacji dyskowych wykonywanych przez Windows. Mechanizm ten należy traktować jako uzupełnienie pamięci wirtualnej. Zamiast bowiem przechowywać dane w pliku wymiany, dla szybszego dostępu system zapisuje je w pamięci. Problem polega na tym, że bufor może rosnąć aż do przepełnienia pamięci. Jeśli uruchomimy kilka różnych programów, które będą następnie eksploatowane przez kilka godzin, bufor będzie rósł i rósł, aż w końcu możemy doczekać się komunikatu o wyczerpaniu pamięci operacyjnej w momencie otwierania kolejnej aplikacji – nawet jeśli kilka programów wcześniej zamkniemy. Objawem tego może być również intensywna praca dysku (nawet jeśli nic nie robimy), ponieważ programy które powinny być umieszczone w pamięci próbują uzyskać dostęp do pamięci wirtualnej.
