Skrót IDE (Integrated Drive Elestronics), oznacza technologię opracowaną wspólnie przez Compaq i Conner (obecnie należący do korporacji Seagate) we wczesnych latach dziewięćdziesiątych. Do tego czasu podłączenie twardego dysku wymagało zainstalowania dodatkowej karty rozszerzającej. Jakby tego było mało, istniało kilka konkurujących standardów: MFM, RLL, SCSI i jeszcze parę innych. Dotychczas większość układów sterujących umieszczona była na płytce sterownika. Technologia IDE zmieniła tę sytuację, umieszczając niezbędne układy sterujące w obrębie własnych układów elektronicznych dysku. Interfejs IDE pełniący funkcję kanału danych mógł być montowany na taniej karcie rozszerzeń lub na płycie głównej. Wszystkie obecnie produkowane płyty główne są wyposażane w złącza IDE.
Oryginalna specyfikacja IDE cechuje się jednak pewnymi ograniczeniami. Po pierwsze, pozwala podłączyć najwyżej dwa urządzenia. Po drugie, rozmiary dysków nie mogą przekraczać 528 MB. Umożliwienie podłączenia dysku o pojemności 1 GB wydawało się ogromnym osiągnięciem, dziś zaś postrzegamy to jako najzwyklejszą rzecz pod Słońcem.
