Nową, rozszerzoną wersją interfejsu IDE nazwano Enhanced IDE (Rozszerzona IDE) czyli w skrócie EIDE. Technologia ta pozwala na wykorzystanie dwóch złączy (choć drugie złącze – drugi sterownik – wymaga własnego numeru przerwania IRQ), a poprzez nie podłączenie czterech urządzeń. Górna granica pojemności przesunęła się na 8 GB. Interfejsy EIDE są obecne na każdej produkowanej dziś płycie głównej i łączą w sobie cechy wszystkich, poza SCSI, konkurujących dotąd technologii. EIDE nie jest jednak monolitycznym standardem. Istnieje bowiem kilka odmian EIDE, które różnią się między sobą parametrami wydajności. Najszybszym trybem EIDE jest DMA2, który podnosi wydajność interfejsu na dwa sposoby. Po pierwsze, przyspiesza transfer danych do teoretycznie najwyższej wartości 16,6 megabajta na sekundę. Po drugie zaś używa bezpośredniego dostępu do pamięci DMA (Direct Memory Access), odciążając tym samym jednostkę centralną. Wcześniejsze konstrukcje EIDE stosowały różne warianty PIO (Programmed I/O). Tryby PIO są jednak wolniejsze i wymagają większego zaangażowania procesora.
