Każdy dysk twardy jest wyposażony w urządzenie regulujące szybkość kątową CAV (Constant Angular Velocity), które powodują, że talerze wirują ze stałą prędkością. Przyglądając się na przykład oponie na kole samochodu można łatwo stwierdzić, że punkty zewnętrzne obracają się z większą prędkością liniową niż punkty wewnętrzne, by móc w tym samym czasie wykonać pełny obrót. Konstruktorzy twardych dysków zajęli się tym zjawiskiem, a owocem ich przemyśleń jest technika polegająca na umieszczaniu większej liczby sektorów na zewnętrznych ścieżkach dysku niż na wewnętrznych. Nie oznacza to jednak, że każda ścieżka ma inną liczbę sektorów. Ścieżki są grupowane w strefy (ang. zone), a na każdej ścieżce w obrębie jednej strefy znajduje się tyle samo sektorów. Technikę tę określa się mianem zone bit recording. Powody, dla których liczba sektorów na ścieżkach jest zróżnicowana są dwa: rozmiary i wydajność. Ścieżki zewnętrzne są bowiem znacznie dłuższe niż ścieżki położone bliżej środka dysku, a więc są w stanie „podzielić się” na większą liczbę fizycznych sektorów. Ponadto wirują one z o wiele większą szybkością. To z kolei oznacza, że pod głowicą znajdującą się ponad zewnętrzną ścieżką przesuwa się w ciągu sekundy większa powierzchnia niż w okolicach środka. Umieszczenie więc większej liczby sektorów na ścieżce wirującej szybciej powoduje, że z zewnętrznych ścieżek odczytuje się dane z większą prędkością, a zatem wydajność dysku wzrasta. Windows 98 również wykorzystuje tę właściwość, zapisując najważniejsze i najczęściej używane pliki na zewnętrznych ścieżkach dysku. Większość twardych dysków zawiera więcej niż jeden talerz. Ponieważ głowice są zamontowane na wspólnym ramieniu, są one pionowo wyrównane względem siebie. Określona ścieżka na wybranym talerzu jest logicznie przyporządkowana do ścieżek znajdujących się dokładnie nad nią i pod nią na sąsiednich talerzach Każdy taki pionowy zestaw ścieżek ze wszystkich talerzach nazywamy cylindrem.
