Do roku 1998 istniały dwa konkurujące standardy formatu DVD. Stojące za nimi organizacje pogodziły się jednak i dzięki temu powstał jeden obowiązujący standard. Jedna grupa chciała go nazwać „Digital Video Disc”, druga zaś wymyśliła nazwę „Digital Veratile Disc”. Wobec braku porozumienia standard pozostał bezimienny, a skrót DVD nie ma oficjalnego tłumaczenia. Wygląda jednak na to, że wariant „Digital Versatile Disc” jest akceptowany coraz szerzej i powoli wchodzi do słownictwa informatycznego. Podstawową przyczyną powstania standardu DVD była potrzeba opracowania formatu zbliżonego do płyt CD audio, pozwalającego jednak odtwarzać dane wideo. Z uwagi na to, że nawet dysk o pojemności 4,7 GB nie pomieści całego filmu, kompresja stała się złem koniecznym. DVD korzysta w tym celu z algorytmu MPEG-2. Jest to algorytm bardzo wydajny, lecz charakteryzuje się stratami. Przez straty należy rozumieć odrzucanie podczas procesu kompresowania części, z reguły zbytecznych informacji. W praktyce, przeprowadzenie prawidłowego procesu kompresującego ma w sobie coś z czarnej magii. Nie możemy przecież po prostu wziąć 2-godzinnego filmu, skompresować go i oczekiwać, że wynik końcowy nie będzie różnił się od oryginału. Profesjonaliści stosują więc kompresję o zróżnicowanym stopniu, w zależności od zawartości obrazu.
