Skoro już poznaliśmy podstawowe funkcje akceleratorów 3D, czas przyjrzeć się samemu sprzętowi. Karta graficzna 3D składa się z układu akcelerującego, pamięci i układów logicznych. Jeśli kartę wyposażono w funkcje dodatkowe, takie jak generowanie obrazu telewizyjnego, znajdziemy na niej również układ generujący sygnał TV. Układ graficzny jest najczęściej zaopatrzony w radiator lub wentylator, który zapewnia odprowadzanie ciepła z powierzchni układu. Większość kart graficznych 3D potrafi wykonywać jedynie zadania związane z ren- deringiem. Oznacza to, że dane przesyłane przez port AGP zawierają instrukcje wyświetlania tekstur oraz transformacji i oświetlenia trójkątów. Właściwie informacje te dotyczą jedynie ich wierzchołków. Między aplikacją i kartą graficzną znajduje się program obsługi urządzenia*. Program ten jest kodem pozwalającym systemowi operacyjnemu i aplikacjom rozpoznać i używać sprzętu. Działa on podobnie do policjanta kierującego ruchem, zarządzając przepływem danych między systemem a akceleratorem. Niektóre programy obsługi mogą przejmować część zadań związanych z renderingiem, dzięki czemu procesor wykonuje czynności, o których można by sądzić, że są wykonywane przez kartę 3D. Dzieje się tak jednak coraz rzadziej, bowiem karty 3D przejmują na siebie kolejne operacje. Termin „driver” jest bardzo różnie tłumaczony w literaturze informatycznej i reklamach sprzedawców. W książce będzie używany termin „program obsługi urządzenia”. W ulotkach sprzedawców najczęściej spotyka się „sterownik”, jednak ten termin oznacza element sprzętowy (po angielsku „controller” – błędnie „kontroler”), (przyp. red.).
Gdy dane znajdują się w pamięci karty, do dzieła przystępuje układ graficzny. Rendering 3D nie jest jednak jego jedynym zajęciem. Oprócz tego zarządza on pamięcią i wykonuje operacje dwuwymiarowe.
