Wczesne konstrukcje napędów CD-ROM byty urządzeniami CLV (Constant Linear Velocity
stała prędkość liniowa), które obracały dysk ze zmienną prędkością zależną od położenia głowicy lasera. Dzięki temu szybkość transferu była zawsze taka sama. Okazało się jednak, że produkcja napędów szybszych niż 12x w technologii CLV jest niemożliwa – ich silniki byłyby bardzo drogie. Niestety dane na dyskach CD nie są zapisywane od brzegu, a od środka. Istnieje zatem duże prawdopodobieństwo, że nasz CD-ROM nigdy nie osiągnie maksymalnej prędkości. Napędy DVD-ROM zachowują się w ten sam sposób. Napęd „6x” może przesyłać dane z prędkością 7,8 MB/s, lecz tylko z zewnętrznych ścieżek dysku. Transfer ze ścieżek bliższych środkowi będzie bez wątpienia niższy. Ponieważ napędy DVD-ROM mogą odczytywać również dyski CD, szybkość bywa często odnoszona do bazowej prędkości napędów CD. Poza aplikacjami, które wymagają ciągłego i nieprzerwanego transferu strumienia danych – aplikacjami wideo lub instalacjami dużych programów – szybkość transferu nie jest tak bardzo istotna. Bardziej użytecznym wskaźnikiem jest czas dostępu. Im szybciej głowica lasera może przemieszczać się nad dyskiem, tym lepiej. Wiele gier instalując się na twardym dysku, część danych pozostawia na płycie CD. Czas dostępu warunkuje szybkość, z jaką laser dociera od jednego miejsca do innego. Należy więc poszukiwać napędów, u których parametr ten wynosi mniej niż 150 milisekund. Istnieją takie napędy, w których średni czas dostępu jest niższy niż 80 milisekund.
