W systemie operacyjnym Windows napędy dostępnych w komputerze dysków oznaczamy jednoliterowymi nazwami. Napęd dyskietek ma nazwę A (nazwa B jest zarezerwowana dla drugiego napędu dyskietek, który może zostać podłączony do komputera). Pierwszy dysk twardy ma nazwę C, kolejny oznaczony będzie jako D itd. Natomiast do napędu CD zostanie przypisana pierwsza „wolna” litera, która nie jest wykorzystywana do nazw dysków twardych. Nazwa napędu uzupełniona jest znakiem dwukropka. Tak więc dysk C ma oznaczenie C:, dyskietka A oznaczenie A: itd. Symbol ”\” stosuje się do oddzielenia folderu nadrzędnego i podrzędnego lub pliku, np. C:\Windows\ System lub C:\Windows\windows.txt. Zgodnie z tą metodą symbol C:\ oznacza folder główny dysku twardego C (folder, w którym znajdują się wszystkie pliki i foldery na dysku). W folderze głównym dysku możemy utworzyć następny folder. Każdy utworzony folder może zawierać pliki lub kolejne foldery, które w tym przypadku noszą nazwę podfolderów (subfol- ders). W nich możemy tworzyć następne podfoldery itd. Dzięki takiemu rozwiązaniu w dwóch różnych folderach (podfolderach) mogą znajdować się pliki o tych samych nazwach podstawowych i rozszerzeniach. W systemie Windows najprościej stworzyć folder poprzez wskazanie odpowiedniego miejsca na dysku, wywołanie prawym klawiszem menu podręcznego i wybranie z niego opcji Nowy\Folder. W systemie Linux sytuacja wygląda inaczej. Nie rozróżnia on napędów tak jak Windows. Użytkownik otrzymuje od administratora systemu własny tzw. katalog domowy, w którym może zapisywać i modyfikować swoje pliki. Jeżeli sam jest administratorem, nie ma żadnych ograniczeń w zapisywaniu i kasowaniu plików.
